Preek over Jesaja 54:7,8

Het bijzondere van deze woorden zit in de tegenstellingen die gemaakt worden. In vers 7:
En in vers 8:
Die tegenstellingen vallen niet samen met die, welke in onze tijd vaak gemaakt wordt. Je hoort het mensen nogal eens zeggen: “Ik geloof niet in een straffende God, maar in een God van liefde.” Zó staat het echter niet in Jesaja 54, en dat is in lijn met heel de Bijbel. In Jesaja 54:7,8 wordt vastgesteld dat God wel degelijk zonden straft. Werkelijk, we kunnen God kwaad maken door Hem te beledigen, Hem te negeren, zijn schepping te bederven, onze medemensen kwaad te doen. De Here God laat niet alles over zijn kant gaan. Hij kan uitvaren tegen ons, en ons hard confronteren met de kwalijke gevolgen van onze daden. Aan het avondmaal worden wij daar met de neus op gedrukt. Immers, bij brood en wijn gedenken wij dat Gods oordeel over onze zonden zich ontlaadde op Golgotha. Onze Heer Jezus heeft voor ons de bittere beker van Gods toorn moeten leegdrinken. Dat geeft aan onze avondmaalsviering een diepe ernst.

Maar om te voorkomen dat we dan toch weer in een angstgeloof terechtkomen is het goed om te letten op de tegenstellingen in Jesaja 54. Hier worden de toorn en de straf heel klein, en de liefde en het ontfermen heel groot. Bijna onwerkelijk, als je bedenkt dat de Israëlieten toch wel erg geleden hebben onder de toorn van God. De ballingschap was verschrikkelijk. Vgl. vers 6:
Toch zegt de HEER nu: “Ach, ’t was maar een ogenblik. ’t Valt in het niet bij mijn liefde voor jou.” Troostend is dat. Ze zijn vreselijk geschrokken van hun God. Dat was terecht. Maar het mag niet zo zijn dat ze nu voortaan in angst voor Hem leven. Daarom kleineert Hij achteraf wat er gebeurd is. Er is geen evenwicht tussen Gods toorn en Gods liefde. Zijn liefde voor zijn volk weegt verreweg het zwaarst. Misschien moeten wij zo ook de verhouding tussen Golgotha en de Opstanding, tussen Goede Vrijdag en Pasen benaderen. Het is vreselijk wat er gebeurd is op Golgotha. Gods toorn over de zonde kwam tot een uitbarsting. Maar laten we daar niet bij stil blijven staan. De Zoon is opgewekt, en wij gelovigen in Hem. En Pasen luidt de tijd van Gods eeuwigdurende liefde in. Dat hebben wij ook aan het avondmaal te bedenken. Dat is niet alleen in verband te brengen met Golgotha, maar evenzeer met Pasen. Aan het avondmaal verheffen wij ons hart tot de lévende Heer! In de loop van de geschiedenis viel op dat laatste wel eens te weinig nadruk. Daardoor kon de sfeer aan het avondmaal beklemmend worden. En dat is niet de bedoeling. Diep ernstig is het avondmaal zeker, maar tegelijk ook heel blij. Want terugkijkend naar dat huiveringwekkende oordeel zegt de Here God ook troostend tegen ons. “’t Is voorbij, mijn kind, het kwaad dat je deed en mijn woede erover. Het is al lang voorbij. Ik ontvang je met open armen…”


Amen