Preek over Romeinen 5:7,8

Een katholieke priester heeft in de oorlog een Joodse vader van de dood in het concentratiekamp gered. Toen de man op transport zou worden gesteld, gaf de priester zich namelijk voor hem uit. Hij speldde zichzelf de Davidsster op. Zo kwam hij in Auschwitz terecht. Daar kwam hij om het leven. De Jood wist zich te redden en was een halve eeuw later meer dan 50 nakomelingen. (Christof Gestrich, Die Wiederkehr des Glanzes in der Welt, 342)
Het is een indrukwekkend verhaal. Het illustreert wat Paulus zegt: Ja, een enkeling. Maar die is er soms, Goddank. Stel, dat jij die Jood was. Zou je dat niet als blijk van liefde ervaren dat bijna te groot is om te aanvaarden??

En stel je nu voor dat je dingen gedaan zou hebben waarvoor je je schaamt, zo dat je zou denken: “Ik ben het niet waard dat die priester zijn leven durft geven voor mij.” Paulus zegt: Dat overtreft dus nog de liefde van de priester. Christus ziet ons in onze schuld (vers 6), onze zonde (8), onze vijandschap tegen God (vers 10). Toch treedt Hij ook voor ons naar voren. Zelf weer je het af, vanuit het gevoel “Ik ben het niet waard.” Maar Hij legt ernstig de hand op jouw schouder en zegt: “Ik heb het ook voor jou over.”

Dat heet ‘onvoorwaardelijke liefde. Je hebt liefde die voorwaarden stelt. Die zegt: “Als jij dit of dat doet of bent, houd ik van jou. Als je voortaan persoonlijk in de Bijbel gaat lezen en niet meer op het Stratumseind komt houd ik van jou.” En dus ook omgekeerd: “Als jij niet meer zo leuk bent om te zien, of een ontzettend grote mond blijkt te hebben, houd ik niet meer van je.” God stelt geen voorwaarden. Christus is voor jou gestorven toen je nog schuldig, een zondaar, een vijand van God was. Die liefde wil Hij door de Heilige Geest in je hart uitgieten (Romeinen 5:5). Dan kun je, al maak je nog zulke afschuwelijke dingen mee, rust vinden in God. “Hij houdt van mij – onvoorwaardelijk.”

Amen